25 jaar

25 jaar, dat is vaak een jubileum om te vieren. 25 jaar getrouwd, 25 jaar “bij de zaak” of je 25e verjaardag. Maar dat is niet waar deze blog over gaat.

Het is namelijk vandaag 25 jaar geleden dat mijn lieve mama overleed. Dat ze na een kort maar heftig ziekbed overleed en dat ze na heel veel strijd en verzet uiteindelijk het leven los moest laten. En wij moesten haar loslaten. Gewoon… omdat het niet anders was. Niet omdat de cirkel rond was en niet omdat het oké was. Oké was het zeker niet en de cirkel was alles behalve rond, dat was in alles voelbaar. Het feit dat zij het leven niet los kon laten en dat wij haar niet los konden laten.

Rauwe rouw waar je iets mee “moet” maar niets mee kan. Een gezin wat al ingewikkeld genoeg was om draaiende te houden met onze lieve zorgzame moeder in ons midden, moest nu zonder haar verder. Hoe dan? Daar kan ik een boek over schrijven en misschien doe ik dat nog wel eens ooit. Maar wat ik nu vooral wil delen is dat dit “jubileum” misschien niet iets is wat logisch is om te vieren maar toch wil ik graag extra stil staan bij mijn moeder. Bij het gemis naar haar wat ik al zo lang bij me draag. Alles wat zij heeft moeten missen, wat we samen hebben moeten missen, maar ook alle dingen die we wel samen hebben meegemaakt.

Een van de mooiste cadeautjes, voor mij, is dat ze Geoff nog heeft mogen leren kennen en hij haar.

Toen ze net was overleden was ik bang voor de dag dat ik niet aan haar zou denken. Dat ik haar een dag zou vergeten. Nu, na 25 jaar kan ik zeggen dat dat moment waar ik zo bang voor was nooit is gekomen en wellicht ook nooit komt. Ze is er altijd…in heel veel dingen, in herinneringen, de plek waar we nu wonen maar ook in mijzelf (ik ben tenslotte 50% van mijn moeder en 50% van mijn vader) en ook in mijn dochters leeft ze voort 💕.

Als zij 25 jaar geleden had geweten dat er na 25 jaar nog steeds vol liefde aan haar gedacht werd, dat ze voor mijn kinderen gewoon “oma van de sterretjes of oma Willemien” is en dat er nog met grote regelmaat over haar gesproken wordt, had dat haar vast geholpen in haar korte, heftige proces van afscheid nemen.

25 jaar zonder moeder, niet iets om te vieren maar zeker wel een dag om haar extra te herdenken. En dat gaan we vandaag doen. Haar herdenken, even bij elkaar zijn met haar (schoon)broers en (schoon)zussen, vriend(inn)en en samen proosten op al het moois dat al is geweest en al het mooie wat nog komen gaat! Cheers!

Liefs, Karen 💕