Papa

6 augustus 2025, vandaag is het precies 3 jaar geleden dat we een alles-veranderend telefoontje van mijn bonus-moeder kregen.

We zijn die avond voor dit telefoontje laat aangekomen op het prachtige Sardinië in onze BnB, bij de liefste familie die dit eiland rijk is. Voor vertrek lekker gegeten bij pap en Marie-Louise, heerlijk draadjesvlees van oma, met bloemkool en gekookte aardappelen. Na het eten brengt papa ons naar het vliegveld in Weeze. We nemen alle 4 afscheid van (o)pa, en met zijn laatste woorden aan mij: “Ik hou van je meisje” stappen we zorgeloos het vliegtuig in. Na een korte nacht en een uitgebreide rondleiding over het erf van de prachtige BnB gaan we boodschappen doen. Terwijl we daarmee bezig zijn gaat Geoff’s telefoon. Hij neemt super vrolijk de telefoon op en direct verkrampt zijn gezicht. Mynke, Flore en ik hebben direct door dat er serieus wat aan de hand is, maar kunnen nog niet bijna bedenken welk nieuws we een halve minuut later krijgen: Papa is overleden….dood.

Dit is zo’n moment wat ieder van ons mee maakt als je vernietigend nieuws te horen krijgt. Over jezelf, je partner, je kinderen, je ouders…kortom je dierbaren. Je wereld staat stil maar raast tegelijkertijd aan je voorbij. Alsof je in een super slechte film bent beland en je niets liever wilt dan de film terugspoelen naar het begin. Maar dat gaat niet en alles schiet aan je voorbij: Is dit echt waar? Gebeurt dit echt? We moeten NU naar huis! Ben ik dan vanaf nu wees? Na een warme knuffel van een oudere Sardijnse vrouw die zag dat ik in shock was, geen woord Engels sprak maar aanvoelde dat het helemaal foute boel was, hier in de supermarkt, in de rij van het kattenvoer, schoot ik in de volle overlevingsstand. Oké, luister, we vliegen hoe dan ook vandaag naar huis. Pak uit de winkelkar de spullen die we nodig hebben voor vandaag. Spreek een medewerker aan en leg uit wat er aan de hand is anders staat er hier een volle winkelkar te ontdooien en dat kunnen we echt niet maken. Ik ga alvast naar buiten, oké? Mijn hoofd begon te tollen… ik moest weg uit die winkel want anders begon ik te gillen en dat wilde ik niet, zeker niet met mijn kinderen erbij. Ik ben naar buiten gelopen, heb een goede vriendin gebeld en heb haar als eerste verteld wat ik zojuist had gehoord. Zij begon letterlijk te gillen aan de telefoon. “Kaat, dit kan niet”! Maar het is wel zo: zei ik rustig en kalm. Ik had het nodig om deze woorden uit te spreken om mijn kalmte te bewaren. Geoff en de meiden kwamen naar buiten met de benodigde boodschappen en we besloten om eerst de verzekering te bellen. Het was zwarte zaterdag en de lijnen waren overbelast bij de verzekeringsmaatschappij en de sos hulpcentrale. Ik zal jullie de uitleg besparen maar we zijn ooit vanwege het overlijden van Geoffs' oma jaren geleden terug moeten komen naar Nederland vanuit The Pacific (Tonga), aan de andere kant van de wereld en dat ging sneller en smoother dan dit kleine stukje van Sardinië naar huis. Uiteindelijk hebben we, na uren van in de wacht hangen, beloftes en afspraken die niet nagekomen werden, de verzekering gelaten voor wat het was (of we maandag even terug kon bellen, dan kon iemand ons verder helpen….) en hebben we zelf de 4 laatst beschikbare tickets naar huis geboekt. De lieve Sardijnse familie was in shock toen ze hoorden dat we naar huis moesten en stelden alles in het werk om de na te helpen. Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds contact met ze. Zij spreken geen Engels en wij geen Italiaans. Een prachtig voorbeeld dat communicatie zoveel meer is dan gesproken woorden. 🩷

Ondertussen had ik ook de noodzakelijke telefoontjes naar huis gepleegd. Ik heb de broer en zus van mijn vader telefonisch moeten vertellen dat hun broer was overleden. Ook heb ik de broer en zus van mijn moeder gebeld dat hun zwager was overleden. Mijn broer was al gebeld en mijn oom en tante gingen direct naar hem toe aangezien hij alleen was toen hij het nieuws kreeg. Ik durf wel weten zeggen dat het maar goed was dat ik in shock/overleefstand stond anders had ik deze telefoontjes niet kunnen plegen. Op vliegveld Weeze werden we opgehaald door een lieve vriendin die ons 26 uur na vertrek weer kwam ophalen en ons naar mijn ouderlijk huis bracht….met als grote afwezige: mijn vader. Hij zou uiteindelijk maandag thuis komen.

Dat was mijn 6 augustus in het jaar 2022. De dag die mijn leven veranderende, de dag dat ik op 41-jarige leeftijd mijn beide ouders kwijt ben geraakt. Maar vreemd genoeg ook de dag die ervoor gezorgd heeft dat ik met veel vallen en opstaan mijn leven heb omgegooid. Wat wil ik echt? Waar word ik gelukkig van? Hoe wil ik terugkijken op mijn leven als ik (hopelijk oud) mijn laatste adem uitblaas? Wat vertellen en herinneren mijn kinderen zich over mij als ik er niet meer ben? Dat ik zo hard en veel werkte? Dat het huis er altijd uit zag om door een ringetje te halen? Dat ik altijd klaar stond voor alles en iedereen ook als dat ten koste ging van mijn gezin? Of dat ze zijn opgegroeid in een warm, gezellig, met momenten chaotisch nest waar af en toe ook verhitte discussies gevoerd worden omdat ze altijd alles op tafel konden leggen? Waar vrienden en vriendinnen altijd welkom waren en gezellig een hapje mee konden eten? Dat ik een voorbeeld voor ze ben geweest om je hart te volgen in de keuzes die je maakt, ondanks dat je daarmee heel veel zekerheden achter je laat. Niet weet wat er gebeurd, maar je toch durft te vertrouwen op je eigen intuïtie? Als ik herinneringen aan mijn vader ophaal, en dat doe ik vandaag nog een beetje extra om hem te eren, dan denk ik aan de vele keren dat we onder de tafel hebben gelegen van het lachen. Dan denk ik aan de heftige periode 25 jaar geleden na het overlijden van mijn moeder, waar we ondanks onze eigen pijn en verdriet dichter naar elkaar zijn toegegroeid en je vanaf toen altijd (echt altijd) als je naar huis ging, of ik naar huis ging de woorden sprak die uiteindelijk ook je laatste woorden aan mij geweest zijn: “meisje; ik hou van jou”.

Lieve pap, ik mis je bulderende lach, ik mis “onze” momenten onder het genot van een heerlijk Kasteelbiertje, ik mis onze (verhitte) discussies, ik mis jouw armen om me heen en ik mis je woorden die me telkens opnieuw onvoorwaardelijk liefde lieten voelen. En toch….in de energie ben je nog steeds bij me. Het fysieke moet ik misschien missen maar ik voel je nog steeds dicht bij mij, dicht bij ons. Vanmiddag stappen we wederom in het vliegtuig terug naar huis. Niet omdat we halsoverkop naar huis moeten maar omdat we, helemaal in de lijn met hoe jij het graag zag, hebben genoten van een heerlijke vakantie. En vanavond proosten we wederom op jou, met en geheel volgens traditie, een kasteelbiertje.

Proost lieve pap, ik hou van jou ♥️

Liefs, Karen